Okavango delta

Geen last gehad van nachtelijke bezoekjes van nijlpaarden. Wel af en toe een brul. Zoals elke ochtend is het nu ook weer vroeg maar om half 6 je tent afbreken in het donker is geen leuke hobby. Vandaag gaat de reis weer terug naar Botswana. Vanavond slaap ik in de okavango delta! Op een eilandje zonder voorzieningen.

De weg gaat eerst door Namibië en wanneer we de okavango rivier overgestoken zijn richting de grens van Botswana. De weg wordt steeds slechter. Grenspost Namibië. Stempel. En dit keer de 200 m gelopen naar de Botswana grens. Daar ontmoeten wij de meeste vriendelijke vrouw die onze formulieren en paspoorten controleert. Ze probeert iedereens naam uit te spreken en maakt leuke grapjes. Waren alle grensovergangen maar zo!

De weg gaat verder en wordt weer slechter. We steken de rivier nogmaals over maar dit keer met een pondje. Vanaf daar was het nog 150 km hobbelen. Ik heb al wat meegemaakt met hobbelende bussen maar dit was echt erg. Als we bijna op de plaats van bestemming zijn (nog 100 m blijkt later) komt de bus vast te zitten in het zand. Vanuit de bosjes komen allemaal mensen aanlopen en helpen met de bus uitgraven, takken zoeken en duwen.
Na een half uur en een grote stofwolk later is de bus weer vrij.

Om op het eilandje te komen gaan we met het vervoersmiddel in de okavango delta. De mokoro! Vroeger waren deze bootjes van hout maar vanwege ontbossing mag dit niet meer. Dus ik mocht ik een splinternieuwe mokoro van glasvezel stappen. Door het oneven aantal had ik een mokoro en puller voor mijzelf. Vanaf dat moment heb ik ook de bijnaam Princess. De mokoro komt vooruit door een man of vrouw die met een lange stok de mokoro vooruit duwt. Een uur duurde de tocht en ging door kleine waterweggetjes en hoog gras. Hier en daar stonden koeien te grazen. Geen olifanten of nijlpaarden gezien gelukkig. Het is namelijk gevaarlijk als een nijlpaard onder of net naast de mokoro omhoog komt. Wat je dan moet doen kregen wij vooraf duidelijke instructies voor. Je zit dan toch niet helemaal lekker.

Op het eiland aangekomen worden de tenten weer opgezet. Wanneer ik bijna klaar ben vertelt de reisleider dat mijn tent precies staat op een plek waar een nijlpaard onlangs heeft geslapen. Fijn. Dank je voor de informatie.

Even later stappen we weer in de mokoro. Nu om vanaf de delta de zonsondergang te zien. Natuurlijk willen ze ook de nijlpaarden laten zien. Het blijft een mooi spel van spotten van de nijlpaarden als ze onder water verdwijnen en verderop boven water komen. Alleen wil je ze nu echt niet te dichtbij hebben! Gelukkig gebeurt dat ook niet.

Na het avondeten (braai/BBQ lam) hadden de pullers (de mannen en vrouwen die de mokoro besturen) een zang en dans voorstelling voor ons bij het kampvuur. Sta je daar in de wildernis rond het kampvuur te dansen. Rare reis is dit toch. Het werd leuker want wij moesten ook een liedje zingen voor ze. Na een liedje wat een beetje voor mijn tijd was had ik nog wel een leuk idee. Hoofd, schouders, knie en teen maar dan moesten zij ook mee doen. Geweldig hilarische bedoeling natuurlijk maar het werkte wel. Daarna bleek er in het Afrikaans ook een soortgelijk nummer te zijn. Kortom een bijzondere avond.

De nacht was ook bijzonder. Naast de angst voor nachtelijk bezoek van olifanten of nijlpaarden hing er ook onweer in de lucht. Midden in de nacht werd ik wakker en zag ik dat ik mijn tentraam niet had afgesloten. Als het zou gaan regenen zou het nat worden in de tent. Maar heel veel zin om naar buiten te gaan en in het pikke donker dat raam af te sluiten zag ik ook niet zitten. Dat betekende lenzen weer in (anders zie ik niet of er schorpioenen of slangen langs mijn tent zaten), schoenen aan want je wilt geen gekriebel aan je voeten, kleren aantrekken want die witte huid van mij geeft nog meer licht dan de maan. Kortom genoeg redenen om het er op te gokken dat het niet daar zou gaan regenen. Volgende ochtend bleek ik goed gegokt te hebben. Geen regen.
Op naar nog een nacht in de delta!